Beetje vervelend soms wel als volwassen vrouw, voor mezelf en de mensen rondom mij. Wat ik natuurlijk heel goed kan begrijpen iemand die om de 2 seconden een geluidje moet ‘lossen’ kan wel eens ongewild op de zenuwen werken.

Na wat testjes met verschillende voorgeschreven medicijnen, houd ik het liever achterwege omwille van invloed op de tics die niet zijn zoals ik had verwacht. Ik liep als een zombie rond en had helemaal geen gedachten meer. Echt een vreemd gevoel jezelf niet meer te zijn.

Dan vlucht ik wel liever eens naar het toilet, of naar buiten, of op een plekje waar niemand is om eens helemaal los ‘te gaan’. De ontlading is dan heel groot en ik kan wel minuten aan een stuk tikken tot als het ergste voorbij is.

Dit doe ik natuurlijk niet zoveel bij familie en vrienden, daar kan ik gewoon mezelf zijn de tikkende Cathy. Maar wanneer ikzelf of zulle het wat vervelend beginnen te vinden dan ga ik wel eventjes weg. Heb daar ook alle respect voor dat daarover kan gepraat worden en ik daarover aangesproken word.

Integendeel, om de taboesfeer wat te doorbreken vind ik het net belangrijk dat mensen me erop attenderen, want zelf heb ik gewoon heel vaak niet door dat ik weer eens aan het gaan ben.

Tis wel geen garantie dat het daarna beter zal zijn. Tja, het zijn zelf neurotische mensen die er niet tegen kunnen zeker.

Dit is 1 van mijn hoekjes, ik ga jullie nu niet beladen met plots al mijn mankementjes op tafel te smijten. Maar met de tijd zal er wel wat meer over geschreven worden. Zoals ik soms op mijn Instagram pagina doe. Die ik eigenlijk gebruik als mijn grote genieten dagboek.